Mevrouw Hripsime woont in het dorp Akunk, gelegen in de provincie Kotayk. De provincie Kotayk is centraal gelegen in Armenië. Het dorp Akunk telt 2100 inwoners en de bevolking houdt zich voornamelijk bezig met veeteelt, veldwerk, tabaksteelt en fruitteelt. Er zijn ook veel arme ouderen te vinden en velen van hen doen daarvoor een beroep op Mensenkinderen voor hulp.
Mevrouw Hripsime is op14 april 59 jaar geworden en in 1990 getrouwd met meneer Levon. Meneer Levon; 64 is ook opgenomen in het seniorsponsoring project. Ze hebben in de stad Abovyan gewoond (de hoofdstad van de provincie Kotayk) en later in Akunk. Uit het huwelijk zijn twee kinderen geboren. De zoon Robert (34 jaar) woont niet meer bij het gezin; hij is getrouwd. De zoon Emil (35 jaar) is gehandicapt en wordt door zijn moeder verzorgd.
Mevrouw Hripsime en haar gezin leven van het pensioen van meneer Levon; maandelijks 46000 dram/€ 109,-; gehandicaptenuitkering van zoon Emil; 38000 dram/€ 90,- en de bijstand 18000 dram/ € 43,-. Het is moeilijk om met dit kleine inkomen medicijnen, eten en de vaste lasten te betalen. Uw hulp is van groot belang.
Mevrouw Hripsime heeft een muziekopleiding gehad en van beroep is ze grondstofexpert. In dit beroep heeft ze niet gewerkt. Ze heeft gewerkt als bediende, vaatwasser en schoonmaakster. Ze heeft zelf ook gezondheidsklachten, maar het lukt haar niet om daar tijd aan te besteden. Ze lijdt aan varicose als gevolg van de hele dag op de been blijven, en haar gezichtsvermogen is afgenomen, ze leest met een vergrootglas en aan deze gezondheidsklachten is alleen iets doen als iemand anders voor haar zoon en man kan zorgen. Een vaste baan heeft ze niet gehad omdat ze met huishoudelijke taken was belast. Ze zorgt ook voor haar zoon Emil. Emil is 35 jaar oud en hij is geboren met cerebrale parese.
Het gezin woont in een huis dat uit twee kleine kamers bestaat. Het is een oud huis en het is niet gerenoveerd. In de winter is het moeilijk om voor verwarming te zorgen. In de zomer werkt mevrouw Hripsime graag in de tuin. Ze verzorgt de tuin met veel zorg en plezier en zegt dat ze haar verdriet en pijn vaak op deze manier vergeet. Het is vooral noodzakelijk dat er grenzend aan het huis een kleine oprit gemaakt zou kunnen worden zodat haar man met een rolstoel naar buiten kan worden gebracht om frisse lucht te krijgen.
Meneer Levon heeft in een fabriek gewerkt. Later is hij als vredestichter naar Afghanistan gegaan voor militaire dienst. Vanwege gezondheidsproblemen is hij teruggekomen. Na meerdere onderzoeken is bij hem een periodische ziekte vastgesteld die zich met koortsaanvallen uit. Later heeft hij nog meer gezondheidsproblemen erbij gekregen. Hij heeft een stentplaatsing in zijn hart gehad, een beroerte gehad en hij heeft nu ook suikerziekte. Hierdoor is hij gehandicapt en moet hij medicijnen innemen. Slechts een klein deel van de medicijnen krijgt hij vergoed. De overige medicijnen als de strips voor de bloedsuikermeting, de injectiespuiten en enkele andere dure medicijnen moet hij zelf betalen. Hij wordt eens in 2-3 maanden onderzocht. De medicijnen zijn duur en ze besteden een groot deel van hun maandelijks inkomen hieraan. Hij heeft constant verzorging nodig en mevrouw Hripsime is zijn hulpbereide verzorgster die niet klaagt.
We zijn van plan om mevrouw Hripsime in het project seniorsponsoring in te schrijven, nadat haar vorige sponsor is gestopt. Als gevolg hiervan ontvangt zij voedingspakketten, krijgt zij medische hulp, kleding, verzorgingsproducten, sociaal psychologische ondersteuning en tijdens de windermaanden krijgt zij verwarming. Zeer belangrijk hierbij is dat zij weer in de samenleving zal worden geïntegreerd. Zij zal mensen ontmoeten, lezen, en psychologische en geestelijke gesprekken voeren. Meneer Levon heeft inmiddels een sponsor gevonden.