Mevrouw Vardanush Sonayan woont in het dorp Aygut gelegen in de provincie Gegharkunik, gelegen ten noorden van het Sevanmeer. Het nabijgelegen dorp Chapkut behoort ook tot de gemeenschap van Aygut. Het dorp telt ongeveer 855 inwoners, van wie de meerderheid sociaal onzeker is. Er is slechts één school. Het dorp, gelegen in het grootste bos van de regio, valt op door zijn rijke natuur. De belangrijkste bezigheden van de dorpelingen zijn veeteelt, veldwerk en tuinieren. Er zijn ook veel arme ouderen te vinden. Velen van hen doen daarvoor een beroep op Mensenkinderen voor hulp.
Mevrouw Vardanush is 83 jaar en ze is een blij, actief, gastvrij en vriendelijke vrouw. Haar hele leven lang heeft ze met haar geliefde man gewerkt, een huis gebouwd en een gezin gesticht. Maar helaas is haar man Arshak in 2012 overleden. Samen hebben ze vijf kinderen gekregen en twee van de vijf kinderen wonen in Rusland. De andere drie kinderen, de dochters, wonen in de nabijgelegen dorpen. Intussen hebben ze allemaal een eigen gezin en kinderen en ze hebben hun eigen problemen en zorgen. Mevrouw Vardanush zegt dat haar kleinkinderen haar vaak komen opzoeken en met het werk in de tuin helpen. De tuin ziet er mooi uit. Het huis is netjes, schoon en opgeruimd. ’s Zomers maakt ze graag groente en fruit in voor de winter, voor de kleinkinderen. Ze wordt er wel moe van en ze loopt door haar hoge leeftijd slechter, maar de opbrengst van haar tuin wil ze het liefst zoveel mogelijk gebruiken. Haar gezondheidstoestand is met de jaren slechter geworden. Ze heeft een hoge bloeddruk en ze krijgt vaak acute hoofdpijn. Medicijnen zijn een vast onderdeel van haar dagelijks leven. De lijst van de medicijnen die de arts heeft voorgeschreven, is lang maar ze kan er slechts een paar van kopen. Haar pensioen is daar nauwelijks genoeg voor. “Zonder mijn kleinkinderen, zou ik niet kunnen leven. Mijn pensioen is te weinig. Ik weet dat ze zelf ook behoefte aan hulp hebben. Ze kunnen met moeite in hun dagelijkse behoeften voorzien. Er zijn in het dorp geen banen. “De meesten leven van landbouw en veeteelt,” vertelt mevrouw Vardanush. Uit dit gesprek begrepen we dat mevrouw Vardanush zoveel mogelijk probeert actief en lief te zijn en dat ze haar behoeften het liefst verborgen wil houden, dat ze anderen niet wil lastigvallen en dat ze het liefst niet teveel over haar problemen praat.
We zijn van plan om mevrouw Vardanush Sonayan in het project seniorsponsoring in te schrijven nadat haar vorige sponsor is overleden. Als gevolg hiervan ontvangt zij voedingspakketten, krijgt zij medische hulp, kleding, verzorgingsproducten, sociaal psychologische ondersteuning en tijdens de windermaanden krijgt zij verwarming. Zeer belangrijk hierbij is dat zij weer in de samenleving zal worden geïntegreerd. Zij zal mensen ontmoeten, lezen, en psychologische en geestelijke gesprekken voeren.