Mevrouw Gulnaz Kolik woont in het dorp Artashar in de regio Armavir; 37km verwijderd van de hoofdstad Yerevan. In het dorp is er weinig werkgelegenheid, maar de dorpsbewoners zijn hardwerkende mensen en de meesten hebben het stukje land vlakbij hun huis bewerkt. De belangrijkste bezigheid van de dorpelingen is landbouw. Velen van hen doen een beroep op Mensenkinderen.
We bezochten het huis van mevrouw Gulnaz en meneer Shirin. Ze nodigden ons vriendelijk uit om binnen te komen en vertelden ons hun levensverhaal.
Mevrouw Gulnaz is 68 jaar en 1977 getrouwd met meneer Shirin; 69 jaar. Het heeft jaren geduurd voordat ze kinderen kregen, maar uiteindelijk hebben ze vier dochters gekregen.
Mevrouw Gulnaz is geboren in het dorp Artashar en ze woon daar nog steeds samen met haar man. Mevruw Gulnaz is Jezidi van nationaliteit. Ze heeft geen opleiding gevolgd en ze heeft haar school niet helemaal afgemaakt. Ze kent alleen de letters van het alfabet. Van jongs af aan heeft mevrouw Gulnaz hard gewerkt; ze werkte als arbeider op een collectieve boerderij. Hier heeft ze haar man meneer Shirin ontmoet, die ook een Jezidi is. Meneer Shirin heeft ook geen opleiding genoten, maar werkte op de collectieve boerderij van het dorp als monteur en tractorchauffeur.
De vier dochters zijn allemaal getrouwd, ze hebben kinderen gekregen en ze hebben hun geboortedorp al lang geleden verlaten. Ze wonen alle vier in het buitenland, maar hebben geen contact met hun ouders. Jaren geleden werd er soms gebeld, maar nu weten de ouders niet eens waar hun kinderen en kleinkinderen wonen. Meneer Shirin praat bijna niet over de kinderen, maar mevrouw Gulnaz spreekt met grote pijn over haar huidige situatie. Ze betreurt het dat ze vier dochters heeft, maar ze heeft geen helpende hand, ze zegt dat ze erg verdrietig is dat ze geen nieuws hoort over haar kinderen, uit bezorgdheid voor haar gewetensrust…
Meneer Shirin brengt zijn dagen door op de boerderij, maar kan hij niet veel meer doen vanwege leeftijdsproblemen. Mevrouw Gulnaz heeft een hernia en mag geen zwaar werk doen. Jaren geleden heeft meneer Shirin een lening afgesloten om een kas te bouwen op het land vlakbij hun huis. Aanvankelijk verdiende hij genoeg geld met de oogst en kon de lening worden afbetaald, maar nu is het een probleem geworden. De zoon van hun buurman helpt hem bij het cultiveren van de gewassen in de kas en ze delen de oogst in ruil voor het werk. Ze verbouwen kool, broccoli en bloemkool.
De belangrijkste bron van inkomen van het gezin is hun pensioen. Meneer Shirin ontvangt maandelijks een pensioen van 37.000 AMD/ € 87,- en mevrouw Gulnaz een pensioen van 41.000 AMD / € 97,- per maand. Met dit schamele inkomen zijn ze niet voldoende in staat om in hun behoeften te voorzien en hun lening terug te betalen. Ze hebben behoeften aan voedsel, kleding, medicijnen, brandhout en hygiëneartikelen.
We zijn van plan om mevrouw Gulnaz Kolik in het project seniorsponsoring in te schrijven. Als gevolg hiervan ontvangt zij voedingspakketten, krijgt zij medische hulp, kleding, verzorgingsproducten, sociaal psychologische ondersteuning en tijdens de windermaanden krijgt zij verwarming. Zeer belangrijk hierbij is dat zij weer in de samenleving zal worden geïntegreerd. Zij zal mensen ontmoeten, lezen, en psychologische en geestelijke gesprekken voeren. Ook voor meneer Shirin gaan we op zoek naar een sponsorouder.