Mevrouw Astghik Harutyunyan woont in de stad Nor Hatchn, gelegen in de provincie Kotayk. Nor Hatchn is een kleine fabrieksstad opgericht in 1953 na de Tweede Wereldoorlog en de Grote Vaderlandsoorlog.  Deze stad was toen nog een kleine wijk met houten huizen, zonder culturele verenigingen en basisvoorzieningen. Na haar oprichting is de stad verder gegroeid. Jaarlijks zijn er woonhuizen gebouwd en ook zijn er fabrieken en culturele centra opgericht. Nor Hatchn ligt op 20 km afstand ten noorden van de hoofdstad Yerevan en heeft ongeveer 13.000 inwoners. Oude fabrieken werken niet meer of zijn deels gestopt met hun productie. De inwoners houden zich bezig met industrie en met handel. Velen hebben de stad vanwege werkloosheid verlaten. Er zijn veel arme ouderen te vinden. Velen van hen doen daarvoor een beroep op Mensenkinderen voor hulp.

Mevrouw Astghik Harutyunyan is 71 jaar oud. Ze heeft de middelbare school afgerond en een beroepsopleiding tot mechanicus gevolgd. Direct daarop heeft ze gewerkt voor verschillende fabrieken in Nor Hatchn. Ze is in 1967 getrouwd met Simon Gharibyan die in dezelfde fabriek werkte als zij. Meneer Simon is ook in 1954 geboren. Het echtpaar heeft drie kinderen gekregen. Hun eerste kind, Anush, is geboren in 1977. Anush heeft een chemische opleiding gevolgd en heeft werk hierin gevonden. In 2010 is ze vanwege een cyste geopereerd. De operatie is goed gegaan maar ze is 5 maanden na de operatie plotseling overleden als gevolg van bloedanemie. In 1978 is hun zoon Aghasi geboren. Aghasi is nu 43 jaar oud, bouwvakker van beroep en hij werkt in het seizoen. Hij is getrouwd en heeft drie dochters. Aghasi heeft geen eigen huis en woont in Nor Hatchn in een gehuurde woning. In 1984 is hun dochter Anna geboren. Ze is 37 jaar en zij heeft geen beroep. Ze is ook getrouwd en heeft twee kinderen. Ze woont met haar gezin in de hoofdstad Yerevan.

Mevrouw Astghik vertelt dat het gezin in 1988 nog in de stad Hrazdan woonde. De aardbeving verwoestte hun huis. Ze zijn teruggekeerd naar Nor Hatchn.

We zijn van plan om mevrouw Astghik in het project seniorsponsoring in te schrijven nadat haar vorige sponsor is gestopt. Als gevolg hiervan ontvangt zij voedingspakketten, krijgt zij medische hulp, kleding, verzorgingsproducten, sociaal psychologische ondersteuning en tijdens de windermaanden krijgt zij verwarming.  Zeer belangrijk hierbij is dat zij weer in de samenleving zal worden geïntegreerd. Zij zal mensen ontmoeten, lezen, en psychologische en geestelijke gesprekken voeren. Meneer Simon heeft inmiddels een sponsorouder gevonden.

Nadat de kinderen zijn getrouwd, hebben ze besloten dat ze apart van de kinderen gaan wonen. Sinds 2000 wonen mevrouw Astghik en haar man in een van de oude huizen in Nor Hatchn.

Mevrouw Astghik en meneer Simon zijn al 50 jaar getrouwd en ze zijn elkaars beste vrienden. Onlangs, zo’n 3 à 4 maanden geleden, is bij mevrouw Astghik staar vastgesteld, waardoor ze dubbel ziet. Ze gebruikt medicijnen, die deels door de polikliniek worden verstrekt. Haar benen verstijven vaak en ze krijgt soms spasmen, en haar geheugen is enigszins achteruitgegaan. Het inkomen van het gezin bestaat uit het pensioen van haar echtgenoot, dat 42.000 dram / € 95,-  is en het pensioen van mevrouw Astghik zelf, dat 39.000 dram / € 88,- is. Daarnaast betalen ze 50.000 dram / € 133.- huur.

Het geheugen van mevrouw Astghik laat het niet meer toe om veel dingen te doen. Ze leest heel graag, vooral de Bijbel, gaat vaak naar de kerk en bidt veel. Ze is een zeer nette en verzorgde vrouw, houdt van wandelen en uitstapjes maken, gaat graag met de buren om en vertelt met liefde over de Bijbel om mensen hoop te geven.