Mevrouw Liza woont in Tumanyan, een stad in de stedelijke gemeentelijke gemeenschap in de Lori provincie van Armenië en ligt op 149 km ten noorden van de hoofdstad Yerevan en 38 km ten noorden van de provinciale centrum Vanadzor. De bevolking van de stad is voornamelijk betrokken bij de landbouw en veeteelt. Er zijn veel arme ouderen te vinden. Velen van hen doen daarvoor een beroep op Mensenkinderen voor hulp.

Mevrouw Liza is 71 jaar en geboren en getogen in het dorp Karin, waar ze van haar ouders grote waarden over familie, werk en geloof leerde. Ze volgde een opleiding en trouwde op 21-jarige leeftijd met Sashik Mkrtumyan. Ze vestigden zich in de stad Tumanyan en begonnen samen aan het nieuwe leven. Ze kregen twee dochters en een zoon. Naast het huishouden werkte mevrouw Liza als vakvrouw in een naaiatelier.

Ze herinnert zich haar leven met warmte en dankbaarheid. Ze zegt: “Ik heb altijd gedacht dat na het huwelijk van mijn kinderen hun gezin zouden hebben en gelukkig zouden leven, terwijl mijn man en ik van onze oude dag zouden genieten omringd door kleinkinderen…” Het jaar 2008 werd echter een keerpunt in het leven van mevrouw Liza. De middelste dochter van mevrouw Liza overleed tijdens de bevalling en een paar maanden later stierf ook haar man aan een hartaanval, waardoor ze alleen voor twee jonge kleinkinderen moest zorgen.

Met een zwaar hart, maar immense kracht overwon ze de zwaarste beproevingen van het leven en voedde ze haar kleinkinderen alleen op. Ze werd zowel moeder als vader voor hen en gaf hen alles wat ze kon: zorg, liefde en steun. Haar kleindochter woont al jaren in Yerevan, terwijl haar zoon, Hunan, voor de dochter van zijn zus zorgt, naast zijn eigen kinderen. De kleinzoon woont bij mevrouw Liza: Armen is nu 16 jaar oud en zit in de 10e klas van de school in de stad Tumanyan.

Mevrouw Liza kijkt met trots naar hem, ziet hoe hij groeit, streeft naar vooruitgang, leert en zijn doelen bereikt. Ondanks de moeilijkheden in het leven, heeft ze de hoop niet verloren. Voor haar is de grootste beloning de glimlach van haar kleinzoon, zijn successen en het besef dat haar toewijding niet voor niets was.

Zelfs op 70+ geeft mevrouw Liza niet op. Ze blijft thuis naaien om haar kleinzoon te onderhouden en ervoor te zorgen dat hij geen gebrek heeft aan essentiële zaken. Werk is voor haar niet alleen een middel van bestaan, maar ook een bron van kracht en waardigheid. “De Bijbel is mijn beste vriend geworden,” zegt ze. “Soms voel ik me hopeloos, maar ik sla de Bijbel open, begin te lezen en vind weer kracht;  voor mijn kleinzoon.” Maar soms, hoe sterk ze ook probeert te zijn, verraden tranen haar. Haar kleinzoon merkt het op en komt zachtjes dichterbij, zeggend: “Oma, wees niet verdrietig, het is bijna voorbij. Als ik groot ben, zal ik voor je zorgen als een koningin.”
Mevrouw Liza glimlacht, verbergt haar tranen, maar van binnen overwinnen trots en liefde het verdriet. Ze weet dat haar jaren van strijd niet voor niets waren, dat haar kleinzoon opgroeit tot een aardig, zorgzaam en dankbaar persoon. En dat is haar grootste overwinning.

Mevrouw Liza ontvangt maandelijks een pensioen van 40.000 AMD / € 89,- . Daarnaast ontvangt ze een mantelzorgvergoeding van 26.000 AMD / € 58,- en een gezinsuitkering van 36.000 AMD / € 80,-. Met dit bescheiden inkomen slaagt mevrouw Liza erin om in de behoeften van haar kleinzoon te voorzien, nutsvoorzieningen te betalen, voedsel en noodzakelijke medicijnen te kopen. Ze doet dit echter allemaal met grote moeite, omdat haar gezondheidsproblemen ook extra kosten met zich meebrengen.

Jaren geleden onderging mevrouw Liza een operatie vanwege een cyste op haar eierstokken. Na de operatie werd haar gezondheid veel kwetsbaarder. Nu lijdt ze aan allergieën en heeft ze voortdurend schommelingen in haar bloeddruk. Ondanks dit alles blijft ze werken, vechten en alles doen wat mogelijk is om haar kleinzoon te onderhouden. Mevrouw Liza denkt vaak aan de toekomst; niet aan haar eigen toekomst, maar aan die van haar kleinzoon. “Ik ben bang om te sterven… niet zozeer vanwege de dood zelf, maar vanwege de gedachte aan wat er met mijn kleinzoon zal gebeuren als hij alleen achterblijft op deze wereld,” zegt ze, haar ogen gevuld met tranen.

Ze weet dat het leven vol uitdagingen zit, en haar grootste angst is niet haar eigen bestaan, maar de toekomst van haar kleinzoon zonder haar. Ondanks haar gezondheidsproblemen, financiële moeilijkheden en de meedogenloze tegenslagen van het leven, wordt mevrouw Liza elke dag wakker met dezelfde gedachte: “Ik moet leven zodat mijn kleinzoon de bitterheid van eenzaamheid niet voelt.”

Mevrouw Liza doet er alles aan om ervoor te zorgen dat haar kleinzoon niet alleen materiële steun krijgt, maar ook de morele kracht om de uitdagingen van het leven het hoofd te bieden als zij er niet meer is. “Ik leer hem om sterk te zijn, om in zijn kunnen te geloven, maar na het verlies van zijn ouders weet ik dat ik zijn enige steun ben.” Het leven van mevrouw Liza is een strijd, maar tegelijkertijd is het een verhaal van liefde en toewijding. Haar grootste overwinning is de gelukkige toekomst van haar kleinzoon, en ze vecht tot het einde om die toekomst veilig te stellen.

We zijn van plan om mevrouw Liza Mkrtumyan in het project seniorsponsoring in te schrijven. Als gevolg hiervan ontvangt zij voedingspakketten, krijgt zij medische hulp, kleding, verzorgingsproducten, sociaal psychologische ondersteuning en tijdens de windermaanden krijgt zij verwarming.