Mevrouw Rima Shamyan woont in het dorp Aghberk, in de provincie Gegharkunik. De ligging en de klimaatomstandigheden van het dorp maken het dagelijkse leven van de dorpelingen nog moeilijker. Het dorp ligt op een hoogte van 2150 m boven het Sevanmeer. De naam Aghberk is te danken aan de nabijgelegen ondergrondse bronnen. Aghberk ligt op 100 km afstand van Yerevan en telt ongeveer 367 bewoners. De bevolking houdt zich bezig met veeteelt en landbouw. Vroeger werd hier ook tabaksteelt bedreven maar het land is niet vruchtbaar en er is geen irrigatiewater in het dorp. Er zijn ook veel arme ouderen te vinden. Velen van hen doen daarvoor een beroep op Mensenkinderen voor hulp.
De vriendelijke, ontwikkelde en opgeleide mevrouw Rima; 62 jaar is geboren in de stad Daskesan, gelegen in Azerbeidzjaan. Haar ouders zijn in 1988 uit de evacuatie van de Armeense uit de Azerbeidzjaanse stad Sumgayit naar het dorp Aghberk verhuisd. De vervolgingen tegen de Armenen vonden ook plaats in andere woonplaatsen. De vluchtelingen die Azerbeidzjaan verlieten hebben zich in verschillende Armeense woonplaatsen gevestigd.
Voor deze gebeurtenissen was Rima in 1978, die destijds 18 jaar was, naar de Armeense hoofdstad gekomen om een opleiding te volgen en woonde samen met het gezin van haar oudere zus. Ze studeerde af aan de pedagogische universiteit, kreeg een administratief beroep en bleef daarna tot 1998 in de hoofdstad wonen. Ze is niet getrouwd en heeft altijd in haar beroep gewerkt op het militaire commissariaat. De reden dat ze in 1988 naar Aghberk verhuisde was de gezondheidsverslechtering van haar ouders. Beide waren ziek en hadden verzorging nodig. Haar vader Semyon kreeg een insult en bleef meer dan twee jaar lang bedlegerig. Hij is in 2001 op 83-jarige leeftijd overleden. Na het overlijden van haar vader bleef ze haar moeder Shushanik verzorgen die een gezondheidsverslechtering kreeg in 2008. De drastische gezondheidsverslechtering van Shushanik had te maken met het overlijden van haar oudste dochter. Ze werd met de dag magerder en raakte helemaal uitgeput. De artsen vonden het een ouderdomsaandoening en een gevolg van de zware stress. Ze was 10 jaar lang bedlegerig en werd verzorgd door mevrouw Rima. Ze kon niet meer werken, werkte in de tuin, teelde aardappelen en kool. Met de landbouwproducten en met het pensioen van haar moeder heeft ze net voor het eten kunnen zorgen. Na de dood van haar moeder heeft ze geen steun van de overheid gekregen, alleen een éénnmalige uitkering waarmee ze voor de uitvaart van haar moeder heeft gezorgd.
Mevrouw Rima heeft drie zussen. Twee van haar zussen, Asya; 63 jaar en Ofelya; 58 jaar zijn getrouwd en wonen in Yerevan. De jongste zus Silva; 58 jaar woont in de stad Sevan, gelegen in dezelfde provincie. Nu wordt mevrouw Rima niet vaak, maar af en toe gesteund door haar zussen.
Het huis van mevrouw Rima heeft drie kamers. Het is een oud gebouw. De buitenmuur is door de aardbeving in 2019 afgebroken. De houten ramen zijn al oud; ze zijn verrot en met een cellofaan bedekt om enigszins beschermd te zijn tegen de kou. De muren zijn gebarsten. Ze heeft geen koelkast, die dient als oude kast. Nog een oude kast in de woonkamer had geen glas meer. Mevrouw Rima had de kast met een deken bedekt: om de weinige borden en bekers in de kast tegen stofdeeltjes te beschermen.
Mevrouw Rima is trots, neemt genoegen met het weinige en leeft een eerbaar leven. Ze heeft hulp nodig maar eist niets van het dorpshuis. Ze verplicht niemand tot iets, is altijd dankbaar en tevreden over de geringste steun. Toen haar moeder nog in leven was, waren haar bronnen van levensonderhoud het pensioen van haar moeder en de landbouwproducten. Nu zijn dat alleen de landbouwproducten. Haar levensonderhoud is dus afhankelijk van het seizoen.
We zijn van plan om mevrouw Rima Shamyan in het project seniorsponsoring in te schrijven. Als gevolg hiervan ontvangt zij voedingspakketten, krijgt zij medische hulp, kleding, verzorgingsproducten, sociaal psychologische ondersteuning en tijdens de windermaanden krijgt zij verwarming. Zeer belangrijk hierbij is dat zij weer in de samenleving zal worden geïntegreerd. Zij zal mensen ontmoeten, lezen, en psychologische en geestelijke gesprekken voeren.